Χ̌έρα κορώνα κελαηδεί σ’ έναν καρατσ̌οκλάδιν (Καρσλίδικα ομάλια)

Χ̌έρα κορώνα κελαηδεί
σ’ έναν καραγ̆ατσ̌οκλάδιν
Ετραγώδ’νεν και -ν- έλεεν
«άντρας ι-μ’ έν’ σον Άδην»

Νουνίζω τα γεράματα μ’,
τα υστερνά τα χρόνι͜α μ’
Θεέ μ’, γιάμ’ έχω βάσανα,
γιάμ’ έχω -ν- εγώ πόνι͜α

Έφαγα τα νεότητα μ’
αδαπάν’ σα βραδάς -ι
Γράψον γραμμόπον στείλον με
ας εξέρω ντ’ ευτάς -ι

Το κασονόπο μ’ έτοιμον,
άι! το σταυρό μ’ γραμμένον
Έλα κλάψον έναν γετίμ,
έναν ψ̌ην πονεμένον

♫

Τα χτήνια εξέβαν σον παρχάρ’,
αλμέ͜ει η παρχαρέτ’σσα
Εγώ να ποδεδίζ’ ατεν,
ατέ πως έν’ Σαντέτ’σσα

Οψέ κι απόψ’ το βράδον
σ’ εμέν έρθεν ο Χάρον
Τον θάνατον ’κ’ ενούνιζα,
τ’ αρνόπο μ’ πως θα χάνω

Σίτ’ στέκω, κάπως ’ίνουμαι,
σίτ’ στέκω, κάτ’ παθάνω
Συντρομάζ’νε τα γόνατα μ’,
φογούμαι θ’ αποθάνω

Και μα την Παναΐα,
λέγω την αληθείαν
«Τσ̌αχπούν’» εξέγκαν τ’ όνομα μ’
σ’ εσόν την γειτονίαν

Θ’ αχπάσκουμαι και σα μακρά,
μακρά σην ξενιτείαν
Θ’ αποχωρίγουμαι τ’ αρνί μ’,
τα δύο τα παιδία μ’

Και μα την Παναΐα,
λέγω την αληθείαν
«Τσ̌αχπούν’» εξέγκαν τ’ όνομα μ’
σ’ εσόν την γειτονίαν