Αδά σον κόσμον αγαπώ

Αδά σον κόσμον αγαπώ
είναν Θεόν κι εσέναν
Αν θέλτς δέβα σον ανοιχτήν
κι ερώτα για τ’ εμέναν

Εγώ για τ’ εσέν και μόνον
σύρω τη σεβντάς τον πόνον
Το κιφάλι μ’ σο μαξιλάρ’,
ο νους ι-μ’ έν’ σο δρόμον

Εσέν, ρίζα μ’, ντο αγαπώ
αν ίσως λέγω ψέμαν·
το χώμαν ντο καταπατώ
να σύρ’ και πίν’ το αίμα μ’

Τυραννίγουμαι και κλαίγω,
σε καν’νάν τιδέν ’κι λέγω
Σ’ έναν έμορφον κορτσόπον
τα παράπονα μ’ θα λέγω

Κόρ’, κρέμασον είναν σταυρόν,
είναν Θεόν προσ̌κύνα
Σεράντα ψ̌ήα εσύ μη καις,
τέρεν κι αγάπα είναν

Τυραννίγουμαι και κλαίγω,
σε καν’νάν τιδέν ’κι λέγω
Σ’ έναν έμορφον κορτσόπον
τα παράπονα μ’ θα λέγω