Ο Τερετέλτς

Ο Τερετέλτς πολλά εξικωτός έτον. Για τ’ ατό και μόνον τ’ Ορτούς το σ̌ονλίκ’ εκατέντησεν. Όλ’ επίταζεν κι ο είνας απ’ αδά κι ο άλλος απ’ ακεί ετυρά̤ννιζαν ατον.

Ο Βασίλτς τη Πόστεπες είχ̌εν ατον άμον δούλον. Άμα, ο Τερετέλτς ξάι ’κ’ εχώνευεν ατον. Έναν ημέραν ο Βασίλτς εφόρτωσεν ατον χ̌ι͜όν’, κι εκατήβαν εντάμαν σην Ορτούν. Είστα̤ επούλ’νεν το χ̌ι͜όν’ ο Βασίλτς, ο Τερετέλτς επήεν να λάσ̌κεται ολίγον σο παζάρ’ απέσ’. Σην στράταν έτυχεν ατον είνας πουλασ̌ούκ’ς.
-Τέρετελ’, είπεν ατον, το κιφάλ’ τη Βασίλ’ ηύραν α’ κομμένον σ’ ορμίν απέσ’. Ποίος εσκότωσεν ατον, άτσ̌απα;
-Εγώ εσκότωσα ’τον, ’αμώ την μάναν ατ’, είπεν κι ο Τερετέλτς κι ετέρεσεν την στράταν ατ’.