Τ’ ομμάτι͜α σ’ ηλιοφώταγμαν

Τ’ ομμάτι͜α σ’ ηλιοφώταγμαν
κι όντες τερούν και κλαίνε
τρανόν εγάπην έχ’νε απέσ’,
ψέματα ατά ’κι λένε

Εγώ κι εσύ απάν’ ση γην,
πουλόπο μ’, είμες έναν
Εγώ επλάστα για τ’ εσέν
κι εσύ, ψ̌η μ’, για τ’ εμέναν

Κανείς σον κόσμον ’κ’ επορεί
να εμπαίν’ αναμεσά μουν
Να παίρ’ μαχ̌αίρ’ και να χωρίζ’
σα δύο τη χαρά μουν

Αέτσ’ να πάμε ση ζωήν
εμείς ους να γερούμε
Εντάμαν, ψ̌η μ’, να χ̌αίρουμες
κι εντάμαν να πονούμε