Άψιμον σην ψ̌η μ’ επέρα

Άψιμον σην ψ̌η μ’ επέρα,
καίγουμαι, βρουλίγουμαι
Με τα έμορφα τ’ ομμάτι͜α σ’,
γιάβρι μ’, ντό θα ’ίνουμαι!

Εσύ, πουλόπο μ’, τον ήλιον
και το φέγγον πα θαμπώντς
και το σεβνταλήν εμέναν
με τ’ ομμάτι͜α σ’ θα σκοτώντς

Το νου μ’ χάνω ας σο κιφάλι μ’
μαγεμένα όντες τερούν
πόσα δίστομα μαχ̌αίρι͜α
σην καρδία μ’ απάν’ κρού’ν

Εσύ, πουλόπο μ’, τον ήλιον
και το φέγγον πα θαμπώντς
και το σεβνταλήν εμέναν
με τ’ ομμάτι͜α σ’ θα σκοτώντς

Μάτωσον, πουλί μ’, και δέβα
την καρδία μ’ και την ψ̌η μ’
Μόνον να κρατείς το χ̌έρι μ’
και μη χάσαι ας ση ζωή μ’

Εσύ, πουλόπο μ’, τον ήλιον
και το φέγγον πα θαμπώντς
και το σεβνταλήν εμέναν
με τ’ ομμάτι͜α σ’ θα σκοτώντς