Ενύχτωσεν ση γειτονία σ’,
έμορφον γιαβρίν τ’ εμόν
Δώδεκα έντον η ώρα
κι όπως πάει θα ξημερών’
Βρέχ̌’ ο ουρανόν απάν’ ι-μ’,
πόσο θ’ αναμένω σε;
Θ’ αποθάνω και θα κλαις με,
έλα, ας ελέπω σε!
Έλα, η αροθυμία σ’,
ρίζα μ’, έκαψεν την ψ̌η μ’
Έχασα το αχουλόπο μ’,
ξένος είμαι σο κορμί μ’
Μέραν νύχταν η καρδία μ’
λέει με μόνον για τ’ εσέν
Αν ’κ’ ελέπω σε έναν βράδον
η ζωή μ’ χαμένον έν’
Με το αίμαν σο καρδόπο μ’
τ’ όνεμα σ’ γραμμένον έν’
Κρίμαν έν’ να κλαίει η μάνα μ’
που θα χάμαι για τ’ εσέν
Άνοιξον το παραθύρι σ’,
μόνον να ελέπω σε
Τ’ άψιμον ντο έχω απέσ’ ι-μ’
νέβσον ,να λελεύω σε!
Έλα, η αροθυμία σ’,
ρίζα μ’, έκαψεν την ψ̌η μ’
Έχασα το αχουλόπο μ’,
ξένος είμαι σο κορμί μ’
Μέραν νύχταν η καρδία μ’
λέει με μόνον για τ’ εσέν
Αν ’κ’ ελέπω σε έναν βράδον
η ζωή μ’ χαμένον έν’
Μέραν νύχταν η καρδία μ’
λέει με μόνον για τ’ εσέν
Αν ’κ’ ελέπω σε έναν βράδον
η ζωή μ’ χαμένον έν’
