Έναν κι έναν

Έναν κι έναν ’φτάνε δύο,
άκ’σον με ντο λέγω σε
Ένας είμαι κι έναν είσαι
και εξέρτς πως θέλω σε

Ψέματα ’κι λέγω,
και το λόγο μ’ που ακούς
λέγ’ ατο με την καρδία μ’,
γράψον α’ απέσ’ σο νου σ’

Τέρε με απέσ’ σ’ ομμάτι͜α
και το ψ̌όπο μ’ θα ελέπ’ς
Μετ’ εμέν αν θέλτς να είσαι
πρέπ’ να δί’ς με για να παίρτς

Το μισόν θα είμαι
κι εσύ τ’ άλλο το μισόν
Λέγω σε η εμορφία σ’
τ’ αχουλόπο μ’ ’κι κομπών’

Εγώ είπα σε ντο θέλω
και ακούγω ντο θα λες
Αν ευτάς με σ’κούμαι φεύω
την εγκάλια μ’ θ’ αραεύ’ς

Αναμένω σε,
έλα, τρώγω τον Θεό σ’!
’α χαρίζω σε αν θέλτς με
τη καρδίας ι-μ’ το φως

Έναν κι έναν ’φτάνε δύο,
άκ’σον με ντο λέγω σε
Ένας είμαι κι έναν είσαι
και εξέρτς πως θέλω σε

Ψέματα ’κι λέγω,
και το λόγο μ’ που ακούς
λέγ’ ατο με την καρδία μ’,
γράψον α’ απέσ’ σο νου σ’