Απάν’ σ’ άλογον

Απάν’ σ’ άλογον είμαι,
τριαντάφυλλον είμαι
Έπαρ’ κι εμέν μετ’ εσέν,
καλόν παιδόπον είμαι

Μέντσον κι έπαρ’ με,
πουλί μ’, σην οντά σ’
Αγκαλιάστ’ και φίλ’ με,
ρίζα μ’, μ’ ερωτάς

Ε! κουτσ̌ή λεμόν’, λεμόν’,
το πόι σ’ άμον τ’ εμόν!
Παρακαλώ το Θεόν,
πάντα να είσαι τ’ εμόν

Μέντσον κι έπαρ’ με,
πουλί μ’, σην οντά σ’
Αγκαλιάστ’ και φίλ’ με,
ρίζα μ’, μ’ ερωτάς

Άψον τ’ άψιμο σ’ άψον,
τα ξύλα σ’ όλια κάψον
Άφ’ς την πόρτα σ’ ανοιχτόν
κι αν ’κ’ έρχουμαι ανάσκαψον

Όντες έρχουμαι
σην πόρτα σ’, άνοιξον!
Για τ’ εμέν τον κύρ’ -τ- σ’,
τη μάνα σ’ τάβιξον