Όλια τ’ ορμάνια ελάστα

Όλια τ’ ορμάνια ελάστα,
πουθέν τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ εύρα
Τρυγόνα μ’, σ’ εγκαλιόπο σου
έναν βραδόπον ’κ’ έμ’να

Αδά σον κατακέφαλον
λιθάρι͜α θα κυλίζω
Ατού σα μὲσα σ’ τα λεγνά
τα χ̌έρι͜α μ’ θα τυλίζω

Αρ’ άντρας ι-σ’ του σ̌κύλ’ ο γιον
’κι ’ξέρ’ το μεκατίρι σ’
’Κι ’ξέρ’ να παίρ’ το φίλεμα σ’
ν’ αβλαεύ’ το χατίρι σ’

Φαρμάκωσον του σ̌κύλ’ το γιον,
άφ’ς κι έλα μετ’ εμένα
Τίναν επέμ’νεν ο κόσμον
και θ’ απομέν’ κι εσένα;

Τίναν επέμ’νεν ο κόσμον
και θ’ απομέν’ κι εμάς -ι;
Έλα ’μπα στ’ εγκαλιόπο μου,
το κρίμαν μ’ ερωτάς -ι