Άλλο ’κι πάω σον παρχάρ’

Άλλο ’κι πάω σον παρχάρ’,
άλλο ’κι παρχαρεύω
Άλλο ’κι λέω και γελώ,
άλλο ’κι μασχαρεύω

Να ποδεδίζω τον παρχάρ’
με τα ψηλά τ’ ελάτι͜α
Εμέν κι εσέν πώς έκρυφταν
ας ση κοσμί’ τ’ ομμάτι͜α

Έσυρεν και -ν- εσέγκε με
με το ζόρ’ σο καλύβ’ν ατ’ς
’Κ’ επόρεσα να χαλάνω
τ’ άπιστον το χατίρ’ν ατ’ς

Παρχάρτς όντες χ̌ι͜ονίεται
ματούται το καρδόπο μ’
Εγώ πού κέσ’ θα λάσκουμαι
με το μικρόν τ’ αρνόπο μ’;

Σα ραχ̌όπα -ν- ετράνυνα,
σο παρχάρ’ εγεννέθα
Όσον κι αν εσακούνεψες
σ’ εγκαλιόπο σ’ ευρέθα