Για δώστε με έναν ρακίν

Για δώστε με -ν- έναν ρακίν
κι έναν νερόπον κρύον
Ας αρχινώ να τραγωδώ [λελεύω σας!]
απ’ ολίγ̆ον ολίγ̆ον

Που είπαν πα -ν-, ας είπανε,
που ’κ’ είπαν πα -ν-, ας λέγ’νε
Τ’ εμόν οι φίλ’ ας χ̌αίρουνταν [λελεύω σε!]
και οι τουσ̌μάν’ ας κλαίγ’νε

Εγώ πα πίνω το ρακίν 
αρ’ άμον το νερόν -ι
Πίνω και κλαίγω μετ’ εσέν [λελεύω σε!]
απόψ’ ως να μερώνει

Που είπαν πα -ν-, ας είπανε,
που ’κ’ είπαν πα -ν-, ας λέγ’νε
Τ’ εμόν οι φίλ’ ας χ̌αίρουνταν [λελεύω σε!]
και οι τουσ̌μάν’ ας κλαίγ’νε

Εσέν ρακόπον πίνω σε
πασ̌κείμ’ για μεθυσίαν;
Πίνω σε -ν- ας σ’ εφκιάροπο μ’ [λελεύω σε!]
κι ας σην τυρα̤νννισία 

Η κεμεντζ̌έ μ’ κοκκύμελον,
το καπάκ’ ελατένεν
Τ’ εσόν η καρδι͜ά σίδερον, [σαρίν αρνί μ’]
τ’ εμόν μαλαματένεν

Εμέν το ρακίν ’κι μεθεί
ας έν’ και με τ’ οκάδες
Με την τραγωδία σ’ μεθώ [Αχιλλέα!]
και φεύω ας σα πελι͜άδες

Που είπαν πα -ν-, ας είπανε,
που ’κ’ είπαν πα -ν-, ας λέγ’νε
Τ’ εμόν οι φίλ’ ας χ̌αίρουνταν [λελεύω σε!]
και οι τουσ̌μάν’ ας κλαίγ’νε