Το ψωμίν τη ξενιτείας

Μάνα, τα μάκρα -ν- επουγαλεύτα,
σην ξενιτείαν μαναχός επαιδεύτα
Το ψωμίν τη ξενιτείας έν’ πικρόν,
το στρώμαν ντο κείμαι, μάνα, έν’ υγρόν
Ατά έφαγαν την ψ̌ην, την ψ̌ην τ’ εμόν

Ατόσα χρόνι͜α τον ήλον ’κ’ είδα,
τα δάκρυ͜α μ’ κυλίγουνταν πλημμύραν
Το ψωμίν τη ξενιτείας έν’ πικρόν
το στρώμαν ντο κείμαι, μάνα, έν’ υγρόν
Ατά έφαγαν την ψ̌ην, την ψ̌ην τ’ εμόν