Ο άτυχον

Ας σην ώρα ντ’ εγεννέθα
άσπρον ημέραν ’κ’ ελέπω
Τ’ ομματόπα μ’ δακρυσμένα
και η καρδά̤ μ’ έν’ κλαμένον

[Και] Ν’ αηλί εμέν τον μαύρον,
[και] ντό να ’φτάγω ’κ’ εξέρω
[και] Ποίον στράταν να παίρω;
Όι, όι, όι, όι ν’ αηλί εμέν!

Ας έναν παραθυρόπον
ολίγον φως να ελέπω
Η ημέρα μ’ έν’ σκοτίαν
και σον κόσμον καν’νάν ’κ’ έχω

[Και] Ν’ αηλί εμέν τον μαύρον,
[και] ντό να ’φτάγω ’κ’ εξέρω
[και] Ποίον στράταν να παίρω;
Όι, όι, όι, όι ν’ αηλί εμέν!

Άτσ̌απα γιατί σ’ εμέναν
ριζικόν μαύρον να έχω;
Να μη επορώ καμίαν
τα χ̌ειλόπα μ’ για να βρέχω;

[Και] Ν’ αηλί εμέν τον μαύρον,
[και] ντό να ’φτάγω ’κ’ εξέρω
[και] Ποίον στράταν να παίρω;
Όι, όι, όι, όι ν’ αηλί εμέν!