Είσαι η ζωή τ’ εμόν

Ελαρώθεν η γερὰ μ’
ας σ’ εγνώρτσα σε εγώ κιάν’
Εσύ ’δέκες με χαράν,
εσύ παρηγορίαν

Χ̌αίρουμαι με την χαρά σ’,
πονώ με τα τερτόπα σ’
Μοιρά̤σκουμαι το μισόν
τη ζωής το βάσανον

Σ’ οσπίτι μ’ απέσ’ λουλούδ’,
σκουντουλίζ’ άμον ζουμπούλ’
Με τ’ εσόν την ευωδίαν
’κι θ’ αρρωσταίνω καμίαν

Θα ζω σ’ εσόν το πλευρόν
τ’ εμόν η ψ̌η ους να εβγών’
Παρακαλώ τον Θεόν
να παίρ’ την ψ̌η μ’ με τ’ εσόν