Μόνο τα ραχ̌ι͜ά ’κι γερούν

Ο γέρον κι η γραία
πορπατούν βαρέα
Έρθανε σο τέλος τη ζωής
Ο γέρον ερρούξεν,
τη γραίαν εκούξεν
«Δὼμα το χ̌ερόπο σ’, λελεύω την ψ̌η σ’!»

Κάθουν αναπάουν
και -ν- ορωματι͜άουν
ση ζωήν ατουν ντ’ επέρασαν
Τα χρόνια ντ’ ευτάνε
τοι νέοις έσπρυνανε,
εζάρωσαν και -ν- εγέρασαν

Αέτσ’ έν’ ο κόσμον,
’κ’ είμες εμείς μόνον,
όσα γεννίουν ν’ αποθάν’νε
Μόνον τα ραχ̌ία,
ατά ’κ’ έχ’νε ψ̌ήα
(και) χρόνια, ζαμάνια απομέν’νε