Η αροθυμία τη ξενιτέα

Μάνα, πώς ζω σην ξενιτει͜άν
εξέρ’ α̤’ η καρδία μ’
Ντ’ εδέκες με συ την ευχ̌ήν
έχω παρηγορίαν

Ο πρόσωπο σ’ έρ’ται σο νου μ’,
μάνα, σο ξένον τόπον
Ντ’ εκράτ’νες με σα γόνατα σ’
κι εκούιζες «παιδόπο μ’»

Παρακαλείς για το παιδί σ’
και βάσανα γομούσαι
Τον θάνατον ’κι λογαρι͜άεις,
τ’ άψιμον ’κι φογούσαι

Άμον χ̌ι͜ονισμένον ραχ̌ίν
έσπρυναν τα μαλλία σ’
Ας σην αγκάλι͜α σ’ έφυγα
και σύρτς αροθυμίας