Πάντα να έμ’ είκοσ’ χρονών

Πάντα να έμ’ είκοσ’ χρονών
κι εσύ δεκαεννέα
Πάντα να έμ’νε παλληκάρ’
κι εσύ να έσ’νε νέα

Σα μερώματα απάν’
εξέγκαν τα λώματα
Και -ν- εσέγκανε φωτίαν,
έκαψαν τα στρώματα

Η φωτία έν’ τρανόν,
’κ’ εσβήεται με νερόν
Το καλόν θα έτον πάντα
να έμ’νες είκοσ’ χρονών

Πάντα να έμ’νε σεβνταλής
κι εσύ νέικον κορτσόπον
Η εγκάλια μ’ να έτονε
τ’ εσόν το κρεβατόπον

Σα μερώματα απάν’
εξέγκαν τα λώματα
Και -ν- εσέγκανε φωτίαν,
έκαψαν τα στρώματα

Η φωτία έν’ τρανόν,
’κ’ εσβήεται με νερόν
Το καλόν θα έτον πάντα
να έμ’νες είκοσ’ χρονών

Θα παίρω σε σ’ εγκαλόπο μ’
να τερείς με σ’ ομμάτι͜α
Και τα τσ̌αΐρι͜α τη χωρί’
να ’ίν’ντανε κρεβάτι͜α

Σα μερώματα απάν’
εξέγκαν τα λώματα
Και -ν- εσέγκανε φωτίαν,
έκαψαν τα στρώματα

Η φωτία έν’ τρανόν,
’κ’ εσβήεται με νερόν
Το καλόν θα έτον πάντα
να έμ’νες είκοσ’ χρονών