Τ’ έμορφα τα ώρας

Έτον ένας σεβνταλής, 
είχ̌εν τη σεβντάν ατ’,
πάντα για τ’ ατέν ενούνιζεν
Κι ατέ για τ’ εκείνον το νουν ατ’ς να χάν’,
απέσ’ σην εγκάλιαν ατ’ να αποθάν’

Πότε θ’ ανταμούνταν την ώραν περ’μέν’νε,
η σεβντά τουν ’κι κρατίεται
Αΐκον φωτίαν σην καρδίαν
σίδερον να έν’ θα λύεται

Έχ’νε έναν τρανόν σεβντάν,
πόνον σην καρδίαν,
γιατί σα κρυφά να πορπατούν;
Άμον τα αγρίμι͜α ση σκοτίαν πάν’,
χ̌αίρεται ο ένας σ’ αλλουνού το γιάν’

Όνειρα ευτάνε μαζί πως θα ζούνε
και τα χ̌είλια τουν ενούντανε
Εμπόδια είν’ ανάμεσα τουν,
’κ’ επορούν να στεφανούντανε

Έναν λεπτόν ’κ’ επορούν 
σο νου να μη φέρ’νε
είνας τ’ αλλουνού το πρόσωπον
Τ’ έμορφα τα ώρας ’κι ανασπάλκουνταν,
εμπροστά σ’ ομμάτι͜α γυροκλώσκουνταν

Είνας τον άλλον σ’ ομμάτι͜α τερούνε,
η σεβντά τουν έν’ πολλά τρανόν
Έχ’νε βρούλαν απέσ’ σην καρδίαν
όσον τ’ άστρα με τον ουρανόν