Σ’κώνω το ποτήρι μ’, πίνω

Όντες πίν’ ο άνθρωπον
το κρασί μεθά ’τον
Μόνον ατό επορεί
να παρηγορά ’τον

Άλλ’ μεθούνε ας σα τέρτι͜α,
άλλ’ μεθούνε ας ση χαράν
Σην ψ̌ην απέσ’ έχ’νε πόνον
και σην καρδίαν σεβντάν

Σ’κώνω το ποτήρι μ’ πίνω
και τα δάκρυ͜α μ’ απέσ’ ’κχ̌ύνω
Γόμωσον α’ μίαν κι άλλο,
άι! σην υείαν ατ’ς να πίνω

Αΐκον έν’ η ζωή,
εξέρ’ να κομπών’ -τ- σε
Πότε δί’ σε τη χαράν,
πότε φαρμακών’ -τ- σε

Άλλ’ μεθούνε ας σα τέρτι͜α,
άλλ’ μεθούνε ας ση χαράν
Σην ψ̌ην απέσ’ έχ’νε πόνον
και σην καρδίαν σεβντάν

Σ’κώνω το ποτήρι μ’ πίνω
και τα δάκρυ͜α μ’ απέσ’ ’κχ̌ύνω
Γόμωσον α’ μίαν κι άλλο,
άι! σην υείαν ατ’ς να πίνω

Βάλεν κρασίν σο ποτήρ’,
πίνομε αντάμαν
Ολίγον έν’ η χαρά
ση ζωής το δράμαν

Άλλ’ μεθούνε ας σα τέρτι͜α,
άλλ’ μεθούνε ας ση χαράν
Σην ψ̌ην απέσ’ έχ’νε πόνον
και σην καρδίαν σεβντάν

Σ’κώνω το ποτήρι μ’ πίνω
και τα δάκρυ͜α μ’ απέσ’ ’κχ̌ύνω
Γόμωσον α’ μίαν κι άλλο,
άι! σην υείαν ατ’ς να πίνω