Επήγα σ’ έναν γιατρόν

Τον τελευταίον καιρόν
επήγα σ’ έναν γιατρόν
να λέγ’ ατον πως παθάνω
και να δί’ με γιατρικόν
την αρρώστια μ’ να χάνω
Την αρρώστια μ’ να χάνω
και -ν- αέτσ’ να μη παθάνω!

Ντό έχω; Ντό έχω;
Άτσ̌απα ντό να έχω;
Γιατί αέτσ’ παθάνω
και όντες πάω σον γιατρόν 
όλα τα πόνι͜α μ’ χάνω;

Λέει με «απλού αδακά»,
στέκ’ από ’πάν’ ι-μ’ καικά
Σ’ ομμάτι͜α απέσ’ τερεί με
κι ερχίνεσεν και πατεί
κι όλεν πιάν’ και ’κι αφήν’ με
Κι όλεν πιάν’ και ’κι αφήν’ με
και σ’ ομμάτι͜α απέσ’ τερεί με!

Ντό έχω; Ντό έχω;
Άτσ̌απα ντό να έχω;
Γιατί αέτσ’ παθάνω
και όντες πάω σον γιατρόν 
όλα τα πόνι͜α μ’ χάνω;

Τερεί και ’κι καλατσ̌εύ’
κι όλεν απάν’ ι-μ’ πα έν’
«Εγροικάς, γιατρέ, ντό έχω
εγώ ατόσον καιρόν
κι όλεν σο γιατρείο σ’ τρέχω;
’Κ’ εγροικάς, γιατρέ, ντό έχω
κι όλεν σο γιατρείο σ’ τρέχω;»

Ντό έχω; Ντό έχω;
Άτσ̌απα ντό να έχω;
Γιατί αέτσ’ παθάνω
και όντες πάω σον γιατρόν 
όλα τα πόνι͜α μ’ χάνω;