Αγαπώ σε όπως είσαι

Αγαπώ σε όπως είσαι
με τα λερωμένα,
με τα ρούχα τη δουλείας,
με τα άπλυτα
και με τα τσεριμένα

Ε! πουλί μ’, τον άνθρωπον
τα λώματα ’κ’ ευτάνε
Ούτε τον καλόγ̆ερον
τα ράσα ευτάγ’νε

Εμορφίαν ’κι τερώ,
ούτε μεγαλεία
Την υεία μ’ ας σον Θεόν
και το καθημερινόν
με καλόν καρδίαν

Όλα αδά ση ζωήν
έρχουνταν και πάνε
Η κακία απομέν’,
όλα αποθάν’νε

Ε! πουλί μ’, τα χρήματα
τον άνθρωπον ’κ’ ευτάνε
Ανθρωπίαν ’κι αγοράζ’νε
και όσον πολλά κι αν είναι
τόπον ’κι πιάν’νε

Θ’ αγαπάς τον άνθρωπο σ’
κι επεκεί το χρήμαν
Τον φτωχόν όντες ελέπ’ς
να μη δί’ς έν’ κρίμαν