Χωρίς πατέραν, χωρίς προστάτην

Χωρίς πατέραν, χωρίς προστάτην,
απάν’ σον κόσμον ορφανά

Ορφανά κατατρεγμένα
ας σον κόσμον και ας σην τύχην
Τα χρόνι͜α ντ’ εδέβανε μαύρα,
μαύρα χρόνι͜α, πολλά πόνι͜α,
πολλά τέρτι͜α, πολλά είδαμε

Και ορφανά χωρίς πατέρα επέμ’ναμε
έξ’ αδέλφι͜α με την μάναν
Σε ξένα χ̌έρι͜α, σε ξένα τόπι͜α
απέσ’ ση φτώχειαν, πολλά είδαμε
και μικρά χωρίς προστάτην επέμ’ναμε

Αναμεσά πολλά ’κ’ επήγεν
κι ο αδελφός εμουν πα εχάθεν
Και έξ’ ας σα μαύρα εσέβαμ’
απέσ’ σο κλάμαν, ση δυστυχίαν
Σην τυραννίαν και διπλά ορφανίγαμε
και μικρά χωρίς προστάτην επέμ’ναμε

Πέντε αδέλφι͜α με την μάναν
χωρίς πατέραν, χωρίς προστάτην
Χωρίς κανέναν, χωρίς τον αδελφόν,
για τ’ εμάς προστάτης έτον ο Θεόν!