Εκάγα, εκάγα

Σ’ ένα βαρυδούλ’κον οσπίτ’
επήγα σώγαμπρος
Εκεί εγώ ντο έσυρα
εξέρ’ ένας Θεός

Σο κιφάλι μ’ απάν’ είχα
πάντα την πεθεράν
Ατέ σο ψ̌όπο μ’ ένοιξεν
άμον μούστα γεράν

«Νικόλα, άμε σο χωράφ’,
σα ξύλα πλάν σ’ ορμάν’»
«Νικόλα, σα μαντρία»,
«Νικόλα, σ’ άλμεγμαν»
«Άμε ση χαμαιλέτεν
και φέρεν τ’ άλεσμαν»

Εκάγα, εκάγα, 
εκάγα, εμανία
Πολλά τ’ ομμάτι͜α μ’ είδανε,
αΐκον άλλο ’κ’ είδαν

Κρεβάτ’ ’κ’ εγνώρτσεν το κορμί μ’,
μαξιλάρ’ το κιφάλι μ’
Το κορίτσ’ ντ’ εδέκανε με
’κ’ εχάρα ’το σο γιάνι μ’

Σο κιφάλι μ’ απάν’ είχα
πάντα τον πεθερόν
Καιρόν ’κ’ είχα να έπινα
έναν κούρταν νερόν

«Νικόλα, άμε σο λιβάδ’
χορτάρι͜α να θερί͜εις»
«Τα χτήνια και τα άλογα
σην ώραν να ποτί͜εις»
«Ο ήλι͜ον αν ’κι βασιλεύ’
σ’ οσπίτ’ να μη γυρί͜εις!»

Εκάγα, εκάγα, 
εκάγα, εμανία
Πολλά τ’ ομμάτι͜α μ’ είδανε,
αΐκον άλλο ’κ’ είδαν