Τα τρένα επήραν τα παιδία μ’

Μανάδες και κορίτσ̌α̤
ξημερών’νε σο σταθμόν
Αδέλφι͜α ή συγγενείς ντο φέγ’νε
έχ’ν’ ατο τρανόν καημόν

Άλλ’ με τα τρένα αχπάσκουν
κι άλλ’ με την Ολυμπιακήν
Ευκαιρώθανε τ’ οσπίτα̤
και τη πατρίδας η γη

Οι μάνες σα μαύρα εμπαίν’νε,
οι γυναίκες ’κι γελούν
Τα κορίτσ̌ι͜α άλλο ’κι χάρουν,
τον Θεόν παρακαλούν

Η μάνα τον γιον ζητά,
η γαρή τον άντραν ατ’ς
κι έναν κορίτσ’ σο χωρίον
πολλά κλαίει την τύχην ατ’ς

Το παιδίν ντ’ εγάπανεν
επιδέβεν σα μακρά
Ασ’ τ’ ελέπ’ τον ταχυδρόμον
κλαίει και γράμμαν ψαλαφά

Οι μάνες σα μαύρα εμπαίν’νε,
οι γυναίκες ’κι γελούν
Τα κορίτσ̌ι͜α άλλο ’κι χάρουν,
τον Θεόν παρακαλούν

«Ταχυδρόμε, μ’ ανασπάλτς,
γράμμαν πάντα φέρε με
Να μαθάνω μακρά ντ’ ευτάει
το παιδί μ’, ντ’ εθέλ’νε με

Άραγε ακόμαν θέλ’ με,
ή άλλεν εγάπεσεν;
Όι! Θεέ μ’, παρακαλώ σε,
να φέρτς ατονε σ’ εμέν»

Οι μάνες σα μαύρα εμπαίν’νε,
οι γυναίκες ’κι γελούν
Τα κορίτσ̌ι͜α άλλο ’κι χάρουν,
τον Θεόν παρακαλούν