| Στιχουργοί | |
| Συνθέτες |
Πολλά χρόνια επέρασα εγώ σην ξενιτείαν Ατά πώς ετελείωσαν και τ’ εμόν την καρδίαν Εγώ σα ξένα χώματα ντ’ υπόφερα και είδα Παραφέρω σε, νε! γλυκύν και έμορφη¹ πατρίδα Η ψ̌η μ’ τυρι͜αννισμένον, έν’ η καρδι͜ά μ’ ματωμένον Τη ξενιτείας το νερόν πώς έν’ φαρμακωμένον!
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλευση |
|---|---|---|---|
| ατά | αυτά | ||
| γλυκύν | γλυκιά/ό | ||
| εμόν | δικός/ή/ό μου | ἐμοῦ | |
| έν’ | είναι | ||
| πολλά | (επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ | ||
| τυρι͜αννισμένον | τυραννισμένο/η, ταλαιπωρημένο/η | ||
| ψ̌η | ψυχή |
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλ. |
|---|---|---|---|
| ατά | αυτά | ||
| γλυκύν | γλυκιά/ό | ||
| εμόν | δικός/ή/ό μου | ἐμοῦ | |
| έν’ | είναι | ||
| πολλά | (επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ | ||
| τυρι͜αννισμένον | τυραννισμένο/η, ταλαιπωρημένο/η | ||
| ψ̌η | ψυχή |
¹ Ορθότερη η χρήση του «έμορφος» στην ποντιακή
