Δίστιχα διάφορα

Αβούτα τα ψηλά ραχ̌ι͜ά
πασ̌κεί ντο είναι χώρας;
Ατά έχ’νε κρύα νερά
και σα̤ρίνια εβόρας

Αδά σ’ οσπίτ’ ντο έρθαμε
να ζει ο οικοκύρης
Να ζει η νύφε κι ο γαμπρόν
κι εμείς τα παλληκάρι͜α

Άλλο ’κι πάγω σον παρχάρ’,
άλλο ’κι παρχαρεύω
Άλλο ’κι λέγω και γελώ
κι άλλο ’κι μασχαρεύω

Αναθεμά τη λύρα σου,
γιατί ’κι παίζ’ τογρία
να τραγωδούν και χ̌αίρουνταν
τα νέικα τα παιδία

Αναθεμά τη λύρα σου,
τη λύρας ι-σ’ τ’ ωτία
Εποίν’νε με κι ελάσκουμ’νε
μεσανυχτί’ σκοτία

Αναθεμά τη λύρα σου,
τη λύρας ι-σ’ τα κόρδας
Εποίν’νε με κι ελάσκουμ’νε
μεσανυχτί’ σα πόρτας

Αναθεμά τη λύρα σου
γιατί ’κ’ εβγάλλ’ λαλίαν
να εγνεφίζ’ και κουμουλι͜άζ’
όλεν τη γειτονίαν;

Αναθεμά ’τον π’ έλεεν
«τ’ εμόν τ’ όνεμαν Γιάννε,
καλλίον να επεθάν’να
κι εσέν να μ’ είχα ειδιάναι»

Αναθεμά και τη Σαντά,
καπάνια και παΐρι͜α
π’ αναλλάζ’νε τα κόρασ̌ι͜α,
πάγ’νε σα παναΰρι͜α

Αντώντς όνταν επέθανεν
εκράτ’νεν δύο μήλα
Κλαίγ’ν’ ατον τ’ άστρι͜α τ’ ουρανού
και τη δεντρού τα φύλλα

Ας τρώγομε κι ας πίνομε
κι εμείς ας τραβωδούμε
Σον κόσμον έν’ και θάνατος
κι εμείς πάντα ’κι ζούμε

Ας τρώγομε κι ας πίνομε
και κείμες και κοιμούμες
Αβούτ’ ο κόσμον ψεύτικον
κι εμείς γιολτζ̌ήδες είμες

Αχ και τ’ εμά τα τραβωδίας
και τ’ εμά τα νηχούς -ι
χωρίζ’νε μονοστέφανα,
κοιμίζ’νε μαναχούς -ι

Δευτέρα, Τρίτ’, Τετράδ’ και Πέφτ’,
Παρασ̌κευήν δουλεύω
Τη Σάββαν όλια τρώγ’ ατα,
την Κερεκήν γυρεύω

Εβράδυνεν ο βραδι͜ανόν,
έλ’ άψον τα φωτίας
Κι όνταν ακούς το θάνατο μ’
κωφά να είν’ τ’ ωτία σ’

Ερχίνεσα να τραβωδώ,
μερών’ και ’κι τελείν’νταν
Τα λόγια μ’ ολοστρόγγυλα
και σο σ̌κοινίν ’κι κείνταν

Εμέν η μάνα μ’ είπε με
σ’ αλάτι͜α κιάν’ μη πας -ι
Εκειάν’ είναι τουρκόπουλα,
τσερίζ’νε τη φοτά σ’ -ι

Εμέν μάνα ’κ’ εγέννεσεν,
εμέν κύρης ’κ’ εποίκεν
Εμέν κορώνα εξέρασεν,
σο ποταμάκρ’ εφήκεν

Εμέν Σαντέτεν λέγ’νε με,
κανέναν ’κι φοούμαι
Ση Σουμελάν την Παναγιάν
θα πάω στεφανούμαι

Εσέν, ρακόπον, πίνω σε,
πασ̌κεί για μεθυσίαν;
Πίνω σε ας σ’ εφκιαρόπο μ’
κι ας σην τυρι͜αννισία μ’

Εσύ απ’ ατού κι ογώ απ’ αδά
σύρομε τραβωδίας
Αν ’κ’ εγροικάς να τραβωδείς
για κόψον τη λαλία σ’

Η μανίτσα μ’ εσέγκε με
να κρούω το ρδουβάνι
Αν θέλω τρώγω βούτορον
κι αν θέλω πίνω τάνι

Η πεθερά σ’ κι ο πεθερό σ’
γιατί ’κι κοινωνίζ’νε;
Ατείν’ εσ̌κυλογέρασαν,
θάνατον ’κι νουνίζ’νε

Θάλασσα ’κι φοούμαι σε,
βαθέα θα ταλεύω
Παπόρι͜α ντο χωρίζ’νε μας
όλια θα πατουρεύω

Θάλασσα, Μαύρη θάλασσα,
θάλασσ’ αναθεμά σε
Αμαρτωλή, κατάρατε,
Θεόν που ’κι φοάσαι

Και της Σαντάς τα ραχ̌ία
πασ̌κεί ντο είναι χώρας;
Ατά έχ’νε κρύα νερά
και σι͜αρίνια εβόρας

Ν’ αηλί εμέν τον ορφανόν,
σον κόσμον καν’νάν ’κ’ έχω
Κι αν τρώει με ο λύκον σο ραχ̌ίν
αραευτήν πα ’κ’ έχω

Ν’ αηλί εμέν τον ορφανόν,
ν’ αηλί εμέν τον ξένον,
εβράδυνεν ο βραδι͜ανόν,
πού θα μένω ’κι ξέρω

Ν’ αηλί εμέν τον ορφανόν
και τον πουγαλεμένον,
έναν κορίτσ’ εγάπεσα
κι έτον σουμαδεμένον

Νασάν εσάς, ψηλά ραχ̌ι͜ά,
καμίαν ’κι γεράτε!
Δι͜αβαίν’νε χρόνια και καιρούς
κι εσείν πάντα γελάτε

Ση Κουσπιδή καλόερος
και ση Σαντά τσ̌οπάνος
Ση Παναΐας το ποτάμ’
ασ̌ι͜ούχ’ς και τραβωδι͜άνος

Σον ουρανόν επέταναν
σεράντα περιστέρι͜α
Τ’ άλλα πετούν αλήγορα
και τ’ άλλα στέρι͜α-στέρι͜α

Χ̌ίλι͜α τρακόσ̌ι͜α ψέματα
κι άλλ’ εκατόν θα λέγω
Θάλασσα ’κι φοούμαι σε,
βαθέα θα ταλεύω

Σπεντάμ’ ντ’ έσαριλάευες,
ντ’ εκχ̌ύουσαν τα φύλλα σ’
Απ’ έναν έρχουν και δι͜αβαίν’ν’
τη μοθοπώρ’ τα μήνας

Τα λόγια μ’ ολοστρόγγυλα
και σο σ̌κοινίν ’κι κείνταν
Δέν’ ατα σ̌ι͜αλι͜ακιάζ’ ατα,
κυλίουν και σκοτούνταν

Το ρακίν απέσ’ σο ποτήρ’
κείται και ’κι λαλεί
’κχ̌ύν’ ατο σο καρδόπο μου,
αρχινά κηλαηδεί

Το ρακίν ογώ ’κ’ έπινα
αέτσ’ καλά-καλά -ι
Ατώρα ας σ’ εγέρασα
ευτάγω παλαλά -ι

Το στράτεμαν εγέντονε
και για τα παλληκάρι͜α
Θ’ απομέν’νε τα κορτσόπα
με τ’ άγρι͜α τα λιθάρι͜α