Κλωστέστεν σην Ελλάδαν

Αρχινώ και λέγω σας
και έναν ιστορίαν
Μετανάστης πώς περάν’
σο τσ̌όλ’ την Γερμανίαν
[Αχ! ν’ αηλί, βαχ! ν’ αηλί εμάς!]

’Κατήβα σο Μόναχον,
τερώ αδά, τερώ ακεί
Έλληναν καν’νάν ’κ’ ελέπω
Ατείν’ ούλ’ είν’ Γερμανοί
[Αχ! ν’ αηλί, βαχ! ν’ αηλί εμάς!]

Πάγω κάτ’ να ορωτώ -γ- ατ’ς,
λένε με «was wolle sie?»¹
Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν,
αβούτειν’ πα Γερμανοί
[Αχ! ν’ αηλί, βαχ! ν’ αηλί εμέν!]

Θα φέγω για το Σ̌τουτκάρδην,
πάω να ’βρήκω εκεί δουλείαν
Σην Ελλάδαν έχω ’σπίτ’,
έχω και μικρά γιαβρία
[Αχ! ν’ αηλί, βαχ! ν’ αηλί εμέν!]

Σο Τίσελτορφ πα επήγα,
εκεί πα τιδέν ’κ’ εέντον
Τα εργοστάσια όλι͜α κλείν’νε,
τους Έλληνες απολύ’νε
[Αχ! ν’ αηλί, βαχ! ν’ αηλί εμέν!]

♫

Ντό άσ̌κεμα επέζεψα
το τσ̌όλ’ τη Γερμανίαν!
Θα κλώσκουμαι σην Ελλάδαν,
θα πάω σα γιαβρία μ’

Κλωστέστεν σην Ελλάδαν!