Τ’ εμόν το παλαχόπον

Τ’ εμόν το παλαχόπον
επήεν σο στρατόν
Ευτάν’ ατον πολλά καψόνα̤,
τυραννίζ’ν’ ατον/θα νεγκάζ’ν’ ατον
Κλαίω και πονώ
εγώ για τ’ ατόν

Κλαίω και πονώ
εγώ για τ’ ατόν

Και σ’ οσπίτ’ ατός εφέκεν
γαρήν και μωρόν
Τα τερτόπα τ’ είν’ πολλά
και το παράπονον
Κλαίω και πονώ
εγώ για τ’ ατόν

Κι η γαρή ατ’ αναμέν’
πότε θα γυρίζ’
Το μωρόν ετράνυνεν
τον κύρ’ ’κ’ εγνωρίζ’
Κλαίω και πονώ
εγώ για τ’ ατόν

Επέρεν και την άδειαν
σ’ οσπίτ’ν ατ’ να γυρίζ’
Το μωρόν ετράνυνεν
τον κύρ’ καλωσορίζ’
Κλαίω και πονώ
εγώ για τ’ ατόν