Αρ’ ατώρα όντες γυρίζω

Εσύ είσαι η αναπνοή μ’,
ο χτύπον σην καρδία μ’
Χωρίς εσέναν πώς θα ζω,
πουλί μ’, σην ξενιτείαν;

Εγώ θα ξενιτεύω,
θα πάω γαζανεύω
Με παράδες θα κλώσκουμαι,
θα χτίζω, θα γουρεύω

Λες με «ποίσον υπομονήν,
θα έρ’ται έναν ημέραν
σην πατρίδαν θα κλώσ̌κεσαι,
θα έρχ̌εσαι σ’ εμέναν»

Ατότε κι άλλο καλλίον,
θα ζούμ’ απέσ’ σο χωρίον
Θα χτίουμ’, θα γουρεύκουμες
εμείς όλον το βίον

Για τη παιδίων το χατίρ’
επιδέβα τ’ οσπίτι μ’
Επιδέβα τη μανίτσα μ’,
τη γαρή μ’ και τον κύρη μ’

Ξενιτεία πέντε χρόνα̤,
βάσανα πολλά και πόνα̤
’Κ’ επέμ’νεν σην ψ̌η μ’ χαράν
για να κερδίζω παράν

’Ξενιτεύτα νέον παιδίν,
έσπρυναν τα μαλλία μ’
Έφαγα τα νεότητα μ’
σο τσ̌όλ’ την Γερμανίαν

Αρ’ ατώρα όντες γυρίζω
τ’ οσπιτόπο μου θα χτίζω
και εκεί αγαπημένα
θα ζούμε ευτυχισμένα