Πάει η νύφε σο νερόν

Πάει η νύφε σο νερόν
την ημέραν δεύτερον,
Πάει και παίρ’ κι έναν σταμνίν,
κι έναν πα μικρόν λαήν’

Φέρ’ γομών’ έναν χαλκόν
και ποτίζ’ και το γαρκόν, 
Φέρ’ γομών’ και το πιθάρ’
και ποτίζ’ και το μουσκάρ’
Φέρ’ γομών’ κι έναν καζάν’
να ποτίζ’ και τ’ άλλα ζα
Βάλλ’ ποτίζ’ την Σουμαδίαν
και την άλλεν, την Ποζίαν

Και η γραία η μαμμή,
η πεθερά τ’ς η Κανή,
έν’ κι ατέ καματερέσσα
και πολλά πα ’γροικισμέντσα

Κάθεται αφκά σο τσ̌αρτάχ’,
κλώθ’, γυρίζ’ και το αδράχτ’,
Κλώθ’ και κάμ’ και τ’ αρνομάλλι͜α
και ευτάει ατα κουβάρι͜α
Κλώθ’ και κάμ’ και τ’ αρνομάλλι͜α
για να πλέκ’ α̤τα ορτάρι͜α 

Κι ο Ταχμά͜ης ο Παναέτας,
τσ̌ιπ ο Πάνον Γαργαέτας
νιά μέλ’ κάμ’ και νιά κερίν
κι όλον τρέχ̌’ αδά κι ακεί,
Όλον τρέχ̌’ αδά κι ακεί
και τ’ οσπίτ’ν ατ’ ’κι τερεί
Κάθεται σα μαχαλάδες
με γυναίκ’ς και με κυράδες
Λέει κι ακούει με τοι γυναίκ’ς
καλατσ̌εύ’ και με απέσ’,
Λέει κι ακούει και με νυφάδες,
τσουρμουλίζ’ και τοι χ̌οράδες

Λαγγεύ’ σ’κούται κι είνας χ̌όρα,
η καλόγραι͜α η Θοδώρα
«Νέπε», λέει ατον, «παιδά!
για στραμπίγ’ απ’ αδακά»
«Νέπε», λέει ατον, «παιδά!
για στραμπίγ’ απ’ αδακά,
μ’ ευτάγω σε͜ απάν’ αφκά»
Κι ο Ταχμά͜ης αχπαραμένος,
όπως έτον ντροπι͜αγμένος, 
κρούει το κότσ’ φεύ’ απ’ εκεί,
άλλο οπίσ’ πα ’κι τερεί