Θα ξενοδουλεύω για τ’ ατέν

Κάθουμαι και κλαίω, τραγωδώ και λέω,
«ζαέρ¹ εμέν μάνα ’κ’ εγέννεσεν»;
Σύρω εφτωχ̌είαν, αγάπης χωρισίαν
«φτωχός» λέει με «είσαι, ’κι παίρω σε -ν»

«Φτωχός» είπε μ’ «είσαι! Συ για τ’ εμέν ’κ’ είσαι!
Δέβα τέρ’ αλλού το τυχερό σ’»
«Δέβα ση Γερμανίαν, ποίσον οικονομίαν,
κλώστ’ με τα παράδες, σην πόρτα μ’ ντως»

Εσ’κώθα έναν ημέραν, τ’ ομμάτα̤ μ’ επέρα,
εχπάστα πάω σην ξενιτά̤ν
Πάω ση Γερμανίαν, ψαλαφώ δουλείαν,
θα ξενοδουλεύω για τ’ ατέν

Σκληρά θα δουλεύω, παράδες θα φέρω,
εσέν μίαν κι άλλο θ’ αγαπώ
Θα χτίζω ’σπιτόπον, ψηλά σο ραχ̌όπον
νύφεν θα στολίζω σε -ν- εγώ