Ελέπω σε και χ̌αίρουμαι

Άμον τον ήλεν ντο φωτάζ’,
πουλί μ’, η εμορφά̤δα σ’
Κι όσα τα άστρα τ’ ουρανού,
πουλόπο μ’, είν’ τα κάλλι͜α σ’

Σα στράτας παί͜εις τ’ ανοιγάρι͜α
και μαεύ’ς τα παλληκάρι͜α
Μαεύ’ς κι εμένα, πουλί μ’,
σύρτς εχπάντς και παίρτς τ’ αχούλι μ’

Ελέπω σε -ν- και χ̌αίρουμαι,
απιδι͜αβαίντς και κλαίγω
Το στόμα μ’ να ξεραίνεται
για τ’ εσέν κάτ’ να λέγω

Σα στράτας παί͜εις τ’ ανοιγάρι͜α
και μαεύ’ς τα παλληκάρι͜α
Μαεύ’ς κι εμένα, πουλί μ’,
σύρτς εχπάντς και παίρτς τ’ αχούλι μ’

Ο κύρη σ’ έτον παλαλός,
(κι) η μάνα σ’ έτον λάλα
Πώς εγροίκ’σαν κι εξέγκανε
άμον κι εσέν φραντάλα;

Σα στράτας παί͜εις τ’ ανοιγάρι͜α
και μαεύ’ς τα παλληκάρι͜α
Μαεύ’ς κι εμένα, πουλί μ’,
σύρτς εχπάντς και παίρτς τ’ αχούλι μ’

Εσέν π’ εποίν’νεν η μάνα,
πώς έτον αβαράσσα!
Εποίν’νε σε παντέμορφον,
κι εγώ το νου μ’ εχάσα

Σα στράτας παί͜εις τ’ ανοιγάρι͜α
και μαεύ’ς τα παλληκάρι͜α
Μαεύ’ς κι εμένα, πουλί μ’,
σύρτς εχπάντς και παίρτς τ’ αχούλι μ’