Στον Χρύσανθο

Τίνος λαλίαν έν’ άξιον 
να υμνεί τη λαλία σ’;
Και ποίος λόγον επορεί
και λέει για την καρδία σ’;

Εσύ είσαι, νε δάσκαλε,
ο ζωντανόν ο θρύλον
Τραγωδείς τη παράδοσην
εσύ με τρανόν ζήλον

Πόσα γενέας ετράνυνεν
το κωδών’ η λαλία σ’
και ποίος ’κ’ ετραγώδεσεν
τ’ εσά τα τραγωδίας;

♫

Άτσ̌απα θα ευρίεται
σον κόσμον αλλομίαν
αίκον έμορφον γλυκύν
και -ν- έμνοστον λαλίαν;

♫

Με τη λαλία σ’ ζωγραφί͜εις
ορμάνι͜α και λιβάδι͜α
Έμορφα τόπι͜α παρχαρί’
γομάτον αλμεγάδι͜α

Ση γην φέρτς τον παράδεισον
και τοι αγγέλτς ακόμαν
Τα άστρα και τον ουρανόν
σύρτς, κατηβά͜εις σο χώμαν

Τη τραγωδία σ’ που ακούει
νέ νυστάζ’, νέ κοιμάται
Τον κόσμον όλιον ταξιδεύ’,
σα λίβια απέσ’ πάει χάται

♫

Κρύον πεγάδ’ τρεχούμενον
και ποταμί’ νερόπον
Γεράδες και τέρτι͜α λαρών’
και τ’ εσόν το λαλόπον

♫

Όλιον τον κόσμον τραγωδείς
τ’ ομμάτι͜α σ’ όσα ελέπ’νε
Τον θάνατον, την ξενιτει͜άν,
χαράν και τέρτι͜α π’ έχ’νε

Τα χρόνια κι αν εδέβανε
κι έσπρυναν τα μαλλία σ’
πάντα κωδών’ κι ακούραγον,
Χρύσανθε, η λαλία σ’

Τραγώδ’ αρ’ όσον ντ’ επορείς,
μ’ αφήντς οπίσ’ μουράτι͜α
Να δί’ς μας -ε- κι άλλο ζωήν
προτού τσαμώντς τ’ ομμάτι͜α

♫

Όντες γομούται ο καιρόν
και τελείνταν τα χρόνι͜α
για ούλτς εμάς τοι Πόντιους
εσύ θα ζεις αιώνι͜α