Ας πίνω σην χαρά σ’

Μικρόν αρνόπο μ’, ση χαρά σ’
πολλά ρακίν θα πίνω
Θα κλαίγω και θα λύγουμαι·
πικρά δά̤κρυ͜α θα ’κχ̌ύνω

Θα πίνω σην υείαν τ’ εσόν,
εσέν όντες στολίζ’νε
Το ρακίν και τα δα̤κρόπα μ’
σην ψ̌η μ’ θα κατενίζ’νε

Και τα καμπάνας όντες κρού’ν
και παίρ’νε σε και πάνε,
σην εκκλησίαν οι αγγέλ’
την ψ̌η μ’ ας σύρ’ν’ ν’ αχπάν’νε

Ατόν τον άλλον ντο θα παίρτς
καλλίον έν’, πουλόπο μ’,
για ν’ αγαπά σε άμον εμέν
ας δίγ’ ατον το ψ̌όπο μ’