Για τ’ εμάς ο Πόντον ζει

Άκ’σον, ρίζα μ’, άκ’σον, ψ̌η μ’
κι αν εχάσαμε τη γην
χώμαν έν’ και αναμέν’,
έν’ ελπίδαν κι ανασταίν’

Κι αν επέμ’ναμε ημ’σοί,
άλλ’ αδά και άλλ’ ακεί
Θα έρ’ται κλώσ̌κεται ο καιρόν
ούλτς εμάς να ανταμών’

Για τ’ εμάς ο Πόντον ζει
σην καρδίαν και σην ψ̌ην
Γλώσσαν έχ̌’ και τραγωδεί,
πόνον και μοιρολοεί

Πουλί μ’, παίξον κεμεντζ̌έν
και έναν γλυκύν καϊτέν
Αρχινώ κι αναστορώ,
να ανασπάλω ’κ’ επορώ

Κι αλλομίαν ο Θεόν
τ’ άδικον θα ξεπλερών’
Κι όπως λέγ’νε τ’ εμετέρ’
«ξαν θα ανθεί και ξαν θα φέρ’»

Για τ’ εμάς ο Πόντον ζει
σην καρδίαν και σην ψ̌ην
Γλώσσαν έχ̌’ και τραγωδεί,
πόνον και μοιρολοεί

Για τ’ εμάς ο Πόντον ζει
σην καρδίαν και σην ψ̌ην
Γλώσσαν έχ̌’ και τραγωδεί,
πόνον και μοιρολοεί