Το καντηλόπο μ’ άψον

Μάνα μ’, όντες κρούει το κωδών’
[όι! ν’ αηλί, βάι! ν’ αηλί]
το καντηλόπο μ’ άψον
[ντό να ’ίνουμαι;]
Όντες κρούω κι εγώ σο νου σ’
[ωχ! ν’ αηλί, βάι! ν’ αηλί]
κάθκα -ν- εκαικά κλάψον
[ντό να ’ίνουμαι;]

Αναθεμά και τα μακρά
[ωχ! ν’ αηλί, βάι! ν’ αηλί]
όθεν ’κι πάει λαλία
[ντό να ’ίνουμαι;]
Τ’ ομμάτα̤ μ’ εσκοτείνεψαν
[ωχ! ν’ αηλί, βάι! ν’ αηλί]
ας σην αροθυμίαν
[ντό να ’ίνουμαι;]

Εγέρασα, μικρόν αρνί μ’,
[βάι! ν’ αηλί, όι! ν’ αηλί]
σα δεντρά επεκούμπ’σα
[ντό να ’ίνουμαι;]
Τα δέντρα πώς εγροίκ’σαν α’
[ωχ! ν’ αηλί, ωχ! ν’ αηλί]
τα φύλλα τουν ερρούξαν
[ντό να ’ίνουμαι;]