Κάποτε εγάπεσα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γρηγόρης Συμεωνίδης, Λάμπης Αναστασιάδης

Είναν έμορφον κουτσ̌ήν,
έμορφον άμον κουκλίν
κάποτε εγάπεσα,
εύκαιρα επάτεσα

Τα χρόνα̤ μ’ τα παιδικά
έφαγα ’τα άν’ και κα’
Κι ό,τι είχα έχασα
για τέρεν που έφτασα

Μέρα νύχτα έτρεχα
και σα στράτας ευρέθα
Ετυρά̤ννιζα την ψ̌η μ’,
το μυαλό μ’ και το κορμί μ’

Τ’ ομμάτα̤ μ’ ετσούπωνα
για τ’ ατέν εβούρκωνα
Και τον πόνο μ’ έλεγα
ας σο ζόρι μ’ έκλαιγα

Εκοιμούμ’νε ελαφρά
κι έλεπ’ ατεν καθαρά
Σε λαγκάδα̤ και βουνά
επορπάτ’ναμ’ γιαν-γιανά

Μ’ όνειρα επεράναμ’
μέχρι το ξημέρωμαν
Κι όντες έρχουτον το φως
επεμείν’να μοναχός

Έτονε χαΐναινα
τσ̌άπαν επερίμενα
Έτρωεν τ’ εμόν την ψ̌ην
κι έλιωνα άμον κερίν

Έπα και ξενύχτησα,
έφυεν κι ησύχασα
Μ’ έναν άλλον έντρισεν,
τη ζωήν ατ’ς έχτισεν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
άν’	άνω, πάνω, άνωθεν
ατέν	αυτήν
ατεν	αυτήν
ατ’ς	αυτής, της
γιαν-γιανά	πλάι-πλάι, ο ένας δίπλα στον άλλον	yan yana
εγάπεσα	αγάπησα
είναν	έναν, μία
εκοιμούμ’νε	κοιμόμουν
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έμορφον	όμορφο
έντρισεν	παντρεύτηκε, βρήκε άντρα (για γυναίκα)
έπα	ήπια
επάτεσα	πάτησα
έρχουτον	ερχόταν
έτονε	ήταν
έτρωεν	έτρωγε
εύκαιρα	άδεια, χωρίς περιεχόμενο/νόημα, ανούσια, μτφ. ανοησίες, (ουσ. τα) τα μαλακά μέρη της κοιλίας, βουβώνας
ευρέθα	βρέθηκα
έφυεν	έφυγε
κα’	κάτω
κουτσ̌ήν	κόρη
λαγκάδα̤	λαγκάδια
ομμάτα̤	μάτια
όντες	όταν
στράτας	(ονομ.) δρόμοι, (αιτ.) δρόμους
τέρεν	(προστ.) κοίταξε
τσ̌άπαν	τζάμπα, δωρεάν, μάταια	caba/cabāˀ
χαΐναινα	σκληρόκαρδη, άπονη, άγρια	hain/ḫāʾin
χρόνα̤	χρόνια
ψ̌η	ψυχή
ψ̌ην	ψυχή

Σημειώσεις

Το παρών τραγούδι περιέχει πολλές λέξεις ή εκφράσεις από τη νεοελληνική γλώσσα, ενσωματωμένες στην ποντιακή διάλεκτο