Ν’ αηλί τον πονεμένον

Τη ζωής το φορτίον 
καθένας κουβαλεί,
κρατεί ατο σ’ ωμία τ’ 
όσον ντο επορεί
Κι ας σα πολλά τα βάσανα 
κανένας ’κι κρατεί,
μέχρι το τέλος τη ζωής 
σαγλάμ’ς να πορπατεί

Ν’ αηλί τον πονεμένον,
ν’ αηλί τον εφτωχόν
Ν’ αηλί εκείνον που πονεί
και ’κ’ ευρήκ’ γιατρικόν

Φτωχός και πονεμένος 
να μη γεννίεσαι,
ως τ’ υστερνόν την ώραν 
θα τυραννίεσαι
Κι όντες ρού͜εις σα κρεβάτι͜α, 
τη μανίτσα σ’ ν’ αηλί!
Κανείς ’κι θα ευρίεται 
εσέν για να τερεί

Ν’ αηλί τον πονεμένον,
ν’ αηλί τον εφτωχόν
Ν’ αηλί εκείνον που πονεί
και ’κ’ ευρήκ’ γιατρικόν

Αΐκον έν’ ο κόσμον, 
άλλ’ κλαίν’ και άλλ’ γελούν
και χ̌αίρουνταν μονάχα 
εκείν’ που επορούν
Μόνον σ’ άλλον τον κόσμον 
όλα τελείντανε
Αδά ση γην ντο ’ίν’νταν 
εκεί ’κι ’ίν’ντανε

Ν’ αηλί τον πονεμένον,
ν’ αηλί τον εφτωχόν
Ν’ αηλί εκείνον που πονεί
και ’κ’ ευρήκ’ γιατρικόν