Άνθρωπον ’κ’ ευρήκ’ς

Άπονον κι άχαρον 
έντον η ζωή [πουλί μ’]
Αραεύ’ς [νε! πουλί μ’] άνθρωπον να ευρήκ’ς
ξαν με το κερίν

Εθαρρείς ο φίλος ι-σ’
πως έν’ καλός
και -ν- ατός τουσ̌μάνος
πάντα έν’ τρανός
Και το πορτοφόλι σ’
πάντα θα τερεί,
τη γαρή σ’ ακόμαν
παίρ’ αν επορεί

Ο ένας τον άλλον
άλλο ’κι τερεί [πουλί μ’]
Και με τα ραχ̌ία εθαρρούν θα ζούμε,
τον θάνατον ’κι νουνίζ’ ατον κανείς

Πάνε εκείν’ τα χρόνα̤
κι οι καλοί καιροί,
Ζάχαρη, νερόν
σ’ έναν φελίν ψωμίν
Πάν’ τα παρακάθα̤
τη χ̌ειμωγκονί’,
Πάει η καλοσύνη,
τίποτα ’κι ζει!