Τον Θεό σ’ αν ινανεύ’ς

Για τ’ εσέν περιπαίζ’νε με
κι εμέν περιγελούνε
Εγώ έχ’ ατο κούρφιγμαν
ατό ντο ’κ’ εγροικούνε

Τον Θεό σ’ αν ινανεύ’ς,
σ’ οσπίτι μ’ έλα, μη φεύ’ς!
Σην οτά μ’ μονάζω σε
και σο στόμαν φάζω σε

Ηλι͜οπορέσ̌ι͜α όντες τερείς
και δεισι͜ακά όντες φεύεις
μετ’ έναν χαμογέλαμα σ’
τα τερτόπα μ’ γητεύεις

Τον Θεό σ’ αν ινανεύ’ς,
σ’ οσπίτι μ’ έλα, μη φεύ’ς!
Σην οτά μ’ μονάζω σε
και σο στόμαν φάζω σε

Την καρδι͜ά μ’ παραγόμωσες
με τη εγάπ’ς πλουμία
και ’κι δειλι͜άζ’ άμον κικνι͜άρ’
σην παραγρανεμίαν

Τον Θεό σ’ αν ινανεύ’ς,
σ’ οσπίτι μ’ έλα, μη φεύ’ς!
Σην οτά μ’ μονάζω σε
και σο στόμαν φάζω σε

Εγώ την τύχην ’κι αγαπώ
και χουζμετσ̌ής πα ’κ’ είμαι
και σο κορτσόπο μ’ δίγ’ ατα
διπλά -ν- ατά ντο δί’ με

Τον Θεό σ’ αν ινανεύ’ς,
σ’ οσπίτι μ’ έλα, μη φεύ’ς!
Σην οτά μ’ μονάζω σε
και σο στόμαν φάζω σε

Τον Θεό σ’ αν ινανεύ’ς,
σ’ οσπίτι μ’ έλα, μη φεύ’ς!
Σην οτά μ’ μονάζω σε
και σο στόμαν φάζω σε