Ο πατέρας

Πατέρα, για το ημερ’κόν
κλώσ̌κεσαι αραεύεις
Με καρδιοχτύπιν ση ζωήν
με τον Χάρον παλεύεις

Ο πατέρας ση ζωήν
έν’ το στήριγμαν, η ψ̌η μ’
Έν’ το φως απέσ’ σ’ ομμάτι͜α μ’,
ση καρδία μ’ τα μουράτι͜α μ’

Τα παιδία σ’ και τη γαρή σ’
νουνί͜εις να πεσλι͜αεύεις
Και σο γλυκόν τ’ εγκαλιόπο σ’,
πατέρα μας χλεραίνεις¹

Ο πατέρας ση ζωήν
έν’ το στήριγμαν, η ψ̌η μ’
Έν’ το φως απέσ’ σ’ ομμάτι͜α μ’,
ση καρδία μ’ τα μουράτι͜α μ’

Κάθαν ημέρα απέσ’ σ’ αγιάζ’
την ψ̌η σ’ πώς πουγαλεύεις;
Και το βράδον σο παρακάθ’
γλυκέα καλατσ̌εύεις

Ο πατέρας ση ζωήν
έν’ το στήριγμαν, η ψ̌η μ’
Έν’ το φως απέσ’ σ’ ομμάτι͜α μ’,
ση καρδία μ’ τα μουράτι͜α μ’

Ν’ αηλί εσέν τον άχαρον,
τη καμονής το μαύρον
Τα παιδία σ’ για να τρανύντς
εμπαίντς κι εβγαίντς ’ς σο τάφον

Ο πατέρας ση ζωήν
έν’ το στήριγμαν, η ψ̌η μ’
Έν’ το φως απέσ’ σ’ ομμάτι͜α μ’,
ση καρδία μ’ τα μουράτι͜α μ’