Το μοναχοπαίδ’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Ανέστης Μωυσής, Μπάμπης Ιορδανίδης

Μοναχοπαίδ’ αν αποθάν’
ν’ αηλί σ’ ατείντς που μέν’νε
Ατείν’ καμίαν ’κι γελούν,
έναν ζωήν θα κλαίνε

Σην πόρτα μ’ εστάθες,
Χάρε μ’, ντό ευτάς;
και τ’ εμόν τ’ αρνόπον
θέλτς να παίρτς και πας

Και σα γειτονίας
ντο δουλείαν έ͜εις;
Πονεμένα ψ̌ήα
έρχεσαι και καί͜εις

Και σον άλλον κόσμον
’κ’ έρ’ται καλοκαίρ’
Πίσσα και σκοτίαν
ήλιος ξάι ’κι παιρ’

Το γιαβρί μ’ εχπάστεν
το μοναχοπαίδ’
Άφ’ς το παλληκάρι μ’
και -ν- έπαρ’ εμέν

Το πουλόπο μ’ έτον
τσ̌ιτσ̌έκ’ σον παρχάρ’
Άνοιξης κλαδόπον
τρυφερόν βλαστάρ’

Εύκαιρον τ’ οσπίτι μ’
χωρίς το παιδί μ’
Πονεί το καρδόπο μ’
κλαίει ατον η ψ̌η μ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
αποθάν’	πεθαίνει
αρνόπον	αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
ατείν’	αυτοί
ατείντς	αυτούς
άφ’ς	(προστ.) άφησε
γειτονίας	(γεν. εν.) γειτονιάς, (ον. πληθ.) γειτονιές
γιαβρί	μωρό, μικρό, παιδί	yavru
δουλείαν	δουλειά
έ͜εις	έχεις
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έπαρ’	(προστ.) πάρε
έρ’ται	έρχεται
εστάθες	στάθηκες
έτον	ήταν
εύκαιρον	(ουδ.) άδειο, αδειανό, (αρσ.) ανόητο, κουφιοκέφαλο
ευτάς	κάνεις, φτιάχνεις	εὐθειάζω
εχπάστεν	αναχώρησε, κίνησε για
θέλτς	θέλεις
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καμίαν	ποτέ
καρδόπο	καρδούλα
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλαδόπον	κλαδάκι, μτφ. απόγονος
μέν’νε	μένουν, απομένουν
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
ξάι	καθόλου
οσπίτι	σπίτι	hospitium<hospes
παίρτς	παίρνεις
παρχάρ’	ορεινός τόπος θερινής βοσκής
πουλόπο	πουλάκι
σκοτίαν	σκοτάδι
τσ̌ιτσ̌έκ’	λουλούδι	çiçek
ψ̌η	ψυχή
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα