Πόντιοι σ̌κυροί

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Λευτέρης Καμενίδης, Μπάμπης Σιδηρόπουλος, Παντελής Νικολαΐδης

expand_content

Άμον άστρον λαμπερόν
έν’ ο Πόντος σο κόσμον
Τη Θεού το χαρισμάτ’,
Πόντιος κι έναν ομμάτ’
’Κι ’πουσ̌μάνεψα, παιδία,
άγουρος είμαι σα ψ̌ήα
Εγεννέθα Πόντιος,
ζιπκαλής και παλαλός

Πρόσφυγας ας σο κουνίν,
ωχ! ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί!
Χρόνια ας σο ξεριζωμόν
’κι ανασπάλλω, αροθυμώ
Τα χωρία μ’ κι αν εχάθαν
κι αν τα μέρι͜α μουν εκάγαν
Η καρδία μ’ ταγιανεύ’
και ο Πόντος βασιλεύ’

Του Ευκλείδη τη λαλία,
Μιθριδάτ’ τη βασιλεία
Να θυμούστουνε παιδία,
Πόντος αυτοκρατορία
Τρανόν θάμαν τη Θεού
κεμεντζ̌έν -ι και ταούλ’
Ρωμανία ξαν ανθεί,
είμες Πόντιοι σ̌κιρροί

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άγουρος	νέος άνδρας
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανασπάλλω	ξεχνώ
αροθυμώ	νοσταλγώ
εγεννέθα	γεννήθηκα
είμες	είμαστε
εκάγαν	κάηκαν
έν’	είναι
εχάθαν	χάθηκαν
ζιπκαλής	αυτός που φοράει ζίπκα, ανδρική ενδυμασία της εποχής	zıpka<(αμπχαζικά) adziykva (=στενό παντελόνι)
θάμαν	θαύμα
κεμεντζ̌έν	λύρα	kemençe/kemānçe
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κουνίν	κούνια
λαλία	λαλιά, φωνή
μέρι͜α	μέρη
μουν	μας
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
ξαν	πάλι, ξανά
ομμάτ’	μάτι
παιδία	παιδιά
παλαλός	τρελός, ανόητος
’πουσ̌μάνεψα	(επουσ̌μάνεψα) μετάνιωσα	pişman olmak<paşmān
σ̌κιρροί	σκληροί, σκληρυσμένοι, στερεός, πηκτοί	σκιρρός/σκῖρος
ταγιανεύ’	αντέχει, βαστάει, υπομένει	dayanmak
ταούλ’	νταούλι	davul/ṭabl
χαρισμάτ’	κάτι που χαρίζεται, δώρο
χωρία	χωριά
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα