Τσ̌ανταρμάδες

Τσ̌ορκανίγουμαι, πουλί μ’,
η εγάπ’ σ’ θα τρώει την ψ̌η μ’
Έμορφα ευτάς γιαβάσ̌ι͜α,
πώς θα κλέφτω Ματσουκάτ’σσα;

Σο φιστάν’ σ’, σο πεσ̌ταμπάλ’ σ’
εμαγεύτα εγώ ο γιοσμάς
Τσ̌ανταρμάδες για την ψ̌η σ’
’ρούξαν απέσ’ σο χαπίς

Θέλ’νε ξαν μη δι͜αβολίζω
και άμον φουρνίν αφνίζω
’Ζάντυνα, ψ̌η μ’, ο μουρτάρτς,
εχασ̌εύτα ας ση σεβντά σ’

Άγουρος πώς εγεννέθα,
σο σπαρέλι σ’ εχουλέθα
Κι αν περάν’ν’ σ’ εμέν ζεντζ̌ίρι͜α
σπάζ’ ατα με τα γριντζίλι͜α