Δίστιχα της αγάπης

Αβούτο τ’ εμόν το πισ̌τόφ’
ας σον κώλον γομούται
Κι εμέν ντο παίρ’ το κορτσόπον
καμίαν ’κι κομπούται

Αγάπην που ’κ’ εγάπεσεν,
φιλίαν που ’κ’ εποίκεν
χαϊβάν’ έρθεν κι επέρασεν,
γαλαπαλούχ’ εποίκεν

Αδά σον κατακέφαλον
λιθάρι͜α θα κυλίζω
κι ατού σα λεγνά τα μὲσα σ’
τα χ̌έρι͜α μ’ θα τυλίζω

Α’έρη μ’ κι Αε-Θόδωρε μ’
με τ’ άσπρον τ’ αλογόπον
έπαρ’ και δέβα κρέμ’σο με
σ’ αγάπης τ’ εγκαλόπον

Αέτσ’ έν’, ρίζα μ’ και πουλί μ’,
αέτσ’ άμον ντο λέγω
Την ώραν ντο ’κ’ ελέπω σε
κάθουμαι κα’ και κλαίω

Ακείνα τ’ άστρι͜α τ’ ουρανού
νά ’σαν λεφτοκαρόπα
Θα ’βάλλ’να τα σην τσ̌έπι͜α μου
θα ’κόμπωνα κορτσόπα

Ανάθεμα, ανάθεμα,
ανάθεμα το σόι σ’
Έκαψεν και -ν- εμάντσεν με
το τσ̌ιλβι͜αλίν το πόι σ’

Ανάθεμα, ανάθεμα,
άλλο ’κ’ είδα αΐκον
Το κρεβατόπο μ’ εύκαιρον,
το μαξιλάρ’ γαρίπ’κον

Ανάθεμα, ανάθεμα
και διπλαναθεμά σε
Τ’ ομμάτι͜α μ’ αραεύ’νε σε,
κι η ψ̌η μ’ αροθυμά σε

Ανάθεμα, ανάθεμα
τη λύρας ι-σ’ τ’ ωτία
Ευτάγ’νε με και λάσκουμαι
μεσανυχτί’ σκοτία

Ανάθεμα, ανάθεμα,
το πέραν κιάν’ τ’ αλάτι͜α
Εκείνα πα εγροικούν ατο
ντο ’κ’ επέρα μουράτι͜α

Ανάθεμα και τα μακρά,
όθεν ’κι πάει λαλίαν
Έκαψεν και εχάσε με
τ’ εγάπ’ς αροθυμία

Ανάθεμα τη γενεά σ’,
αλάι μαλάι το σόι σ’
Έκαψεν και -ν- εμάντσεν με
το τσ̌ιλβι͜αλίν το πόι σ’

Ανάθεμα τη μάνα σου
και την αφορισμέντσαν
’Κ’ εφέκε με να ’λέπω σε
μίαν αναλλαγμέντσαν

Ανάθεμα τη μάνα σου
την τσούναν την εβραίισσαν
’Κ’ εφέκε με να χ̌αίρουμαι
και μετ’ εσέν την νέισαν

Ανάθεμα σε, νε κουτσ̌ή,
ε! τσ̌ι͜ακλαρομματία
Ας σα τσ̌ι͜ακλάρι͜α τ’ ομμάτι͜α σ’
εκάεν η καρδία μ’

Ανάθεμα το χωρίο σ’,
άναυα τα εικόνας
Εγώ εθάρρ’να τ’ εμόν έσ’
κι εσύ έσ’νε τη χώρας

Άνοιξον το ταφόπο μου
τρία-τέσσερα πήχεις,
κούντα και κρέμ’σο με απέσ’
να βλαστημώ την τύχη σ’

Απάν’ σην ποδαρέα σου,
αρνί μ’, θα πάω χάμαι
Άλλο αέτσ’ αν θα ’φτάς με,
ατώρα δέβα κι άμε

Απ’ αδά κιάν’ ντ’ εράευες;
Πλάν κιάν’ κατ’ εδεβαίνες;
Έρθες κι εδέβες, είδα σε
κι άλλ’ ας σο νου μ’ ’κ’ εξέβες

Απουρατάν ασ̌ιαγά,
τρέχ̌’ ολίγον νερόπον
Έπαρ’ με, κόρ’, έπαρ’ με,
είμαι καλόν παιδόπον

Απόψ’ η νύχτα ’δίπλασεν
κι ο φέγγον επιάστεν¹
Τη παραδεισί μ’ το πουλίν
σα ξένα εβραδι͜άστεν

Αρνί μ’, όνταν ’κ’ εγάπανες,
αρνί μ’, όνταν ’κ’ εθέλ’νες
σον πολυέλαιον αφκά
μετ’ εμέναν ντ’ επέγ’νες;

Αρνί μ’, τρώγω την καρδι͜ά μου
πώς έχασες την υεία σ’;
Ποίος θα σύρ’ την καμονή σ’
και την αροθυμία σ’;

Αρνί μ’, το δαχτυλίδι σου
και το χαλκωματένεν
ατό ογώ ’κι αλλάζ’ ατο
σ’ έναν μαλαματένεν

Αρνόπο μ’, όνταν πας σ’ ορμάν’
κι ευτάς το σ̌α̤λι͜ακόπο σ’
τα δεντρά ’κι ορωτούνε σε
πού έν’ τ’ άλλο τ’ εσ̌όπο σ’;

Ας είχα χ̌ίλια πρόατα
και πεντακόσ̌ι͜α αρνία
κι ας είχα την τρυγόνα μου
ση Σαντάς τα ραχ̌ία

Άσπρα φορείς, άσπρα αναλλά͜εις,
άσπρον η φορεσία σ’
Άσπρα τσ̌ιτσ̌άκια ’κχ̌ύουνταν
ας σην πορπατησία σ’

Ατό τ’ εσόν ο πρόσωπον,
ατά τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α
τογραεύ’νε την καρδι͜ά μου
κι ευτάγ’ν ατο κομμάτι͜α

Αφκά σο πεγάδ’ έστεκες,
τη σειρι͜ά σ’ ενεμένες
Έρθα κι εδέβα επ’ εκέσ’
εμέν επυκνοτέρ’νες

Αφκά σο σπαλερόπο σου
ντό είν’ ατά ντο κείνταν
Κιμισ̌χανάς μηλόπα είν’,
εμέν κι εσέν κανείνταν

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμα κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
Κι ας σα πολλά τα δά̤κρυ͜α μου
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Γιά μάισσα μάνα ’ποίκε σε,
γιά μαϊσσωμένον είσαι
Σα μέρι͜α τ’ ανεγνώριμα
πώς ινανεύ’ς και κείσαι;

Για χτέντσον τα μαλλόπα σου
και δος ατα πιτσ̌ίμ’ -ι
Τύλτσον ατα ση γούλα μου,
σύρον κι έπαρ’ την ψ̌η μ’ -ι

Εγ’ αγαπώ σε κι έρχουμαι
κι εσύ παραμερί͜εις με
Ντόσιλεγον καρδόπον έ͜εις,
σίτι͜α γελώ κλαινί͜εις με
Έλα-έλα μικρίτσικον,
έλα μη τυρι͜αννί͜εις με

Εγάπ’ είχα κι εχάσ’ ατεν
και με την αμελεία μ’
Σα ξένα χ̌έρι͜α ελέπ’ ατεν
και τρώγω την καρδία μ’

Εγάπ’ θέλει καλόν τι͜αρτίπ’
και παλληκάρ’ καρδίαν
να επορεί και ταγιανεύ’
τα νύχτας ση σκοτίαν

Εγώ γράμματα ’κ’ έμαθα
και δά̤σκαλος εκάτσα
Τα έμορφα τα κορτσόπα
το σεβταλούχ’ εμάτσα

Εγώ είμαι τη μάνας ι-μ’
το λαλαχ̌άρ’ τ’ αρνόπον
Ση κρεβατί’ σ’ το γιάν’ καικά
ποίσον κι εμένα τόπον

Εγώ είμαι Σαντάς παιδίν
σην δείσαν μαθεμένον
Σ’ έναν έμορφον κόρασ̌ον
είμαι σουμαδεμένον

Εγώ εσέν εγάπεσα
κι εσύ εμέν ’κ’ εθέλ’νες
Εγώ εποίν’να παλαλά
κι εσύ σεΐρ’ ετέρ’νες

Εγώ το ρακίν ’κ’ έπινα
αέτσ’ καλά-καλά -ι
Εσέβεν σο κιφαλόπο μ’
κι ευτάγω παλαλά -ι

Είδα τ’ ομμάτι͜α σ’, είδα ’τα,
είδα ’τα δα̤κρωμένα
Φοούμαι γιάμ’ εντώκε σε
η μάνα σ’ για τ’ εμέναν

Εκάα, μάνα, εκάα,
εκάα κι εμανία
Είδα το σ̌κυλοκούταβον
και ξαν ετυρα̤ννία

Έκαψες το καρδόπο μου,
’ποίκες ατο μανέαν
Τον ήλεν αίμαν να ελέπ’ς,
την γην σκοτεινασέαν

Έλα, αρνί μ’, έλα, πουλί μ’,
έλα μη τυρα̤ννί͜εις με
Σην αγκάλια μ’ ετράνυνες
κι ατώρα ’κ’ εγνωρί͜εις με
Έλα, η ψ̌η μ’ ολίγον έν’
εβγαίν’ κι άλλο ’κ’ ευρήκ’ς με

Έλα, κάθκα σα γόνατα μ’,
ας πλέκω τα μαλλία σ’
Αποκουμπι͜άγ’, ε! σ̌κύλ’ κουτάβ’,
ας φαίνετ’ η καρδία σ’

Έλα, κόρη, σα ήμαρτα,
ποίσον τρία μετάνοιας
Σύρον άν’ τ’ αβραχ̌ιόνας ι-σ’
κι έπαρ’ με σην αγκάλια σ’

Έλα τ’ εμόν τσ̌εχέλαινα,
έλα τ’ εμόν παλάλα
Άνοιξον τα χ̌ερόπα σου
κι έπαρ’ με σην αγκάλια σ’

Εμέν η μάνα μ’ είπε με,
«Έλα, ογλούμ, Γιωρίκα,
Θα βλάφτς εσύ τα κορτσόπα,
μη τραγωδείς γαρίπ’κα!»

Εμέν η μάνα μ’ είπε με,
«Γουρπάν’ ατού σα κάλλια σ’!
Τα περιστέρι͜α κελαηδούν
σ’ έρημον την αγκάλια σ’!»

Έναν και μαναχόν είσαι
και τίναν θα κανείσαι;
Αν φιλώ σε μαραίνεσαι,
αν δάκ’νω σε τελείσαι

Έναν κορτσόπον αγαπώ,
τ’ όνεμαν ατ’ς Ελπίδα
Όλεν τον κόσμον εκλώστα
κι άμον ατέναν ’κ’ είδα

Έναν κορτσόπον αγαπώ,
τ’ όνεμαν ατ’ς Κερέκη
Ατέν αν ’κι θα παίρ’ ατεν,
καλόν να μη ελέπει!

Έναν κορίτσ’ εγάπεσα
απέσ’ σην γειτονία
κι η μάνα τ’ς ’καταρέθε με,
’κι ρούζ’ με κοινωνίαν

Ε! ουρανέ, παράκλητε,
κατέβ’ αφκά και κρίσον
Εμέν και την τρυγόνα μου
σ’ έναν μέρος για ποίσον

Επέθανεν τ’ αρνόπο μου
σην κόλασην επήεν
’Κι κλαίω ντο επέθανεν,
κλαίω ντ’ εκολατίεν

Επέταξεν το χ̌ελιδόν
κι επίασεν την μύαν
Μικρός έμ’ και ’κ’ εγροίκανα,
θα ’φίλ’να σε αλλομίαν
Την τραβωδίαν ντο είπες
για πέ’ ατ’ αλλομίαν

Επήεν η κόρ’ σο νερόν,
επήεν και π’ επήεν;
Φοούμ’ ερρούξεν σο ποτάμ’
κι άμον σ̌ι͜ακιάρ’ ελύεν
Εκλίστεν κα’ να παίρ’ νερόν,
ερρούξεν κι εφουρκίεν

Έρθεν, αρνόπο μ’, η Λαμπρή,
τα καλά τα ημέρας
Θα φορούν και σ̌κεπάουνταν
τα κορίτσ̌ι͜α τη χώρας

Εσέναν ποίος έπλασεν
’κ’ είχ̌εν άλλο δουλείαν
και ’κ’ έτυχεν να σ̌ασ̌ιρεύ’
ατο το κοντύλ’ μίαν;