Συλλογή Τσ̌άτσ̌α | Η τρυγόνα

Ακεί πέραν σ’ ορμανόπον
έναν έμορφον νυφόπον
με τα μάγ’λα άμον μήλα
έστεκεν κι εποίν’νεν ξύλα

Τα ξύλα τ’ς έσαν οξέας
κι άντρας ατ’ς έτον μυξέας
Έτον και πολλά οκνέας
και πάρα πολλά γουλέας

Εκαμάτιζεν εκείνεν
και ατός τιδέν ’κ’ εποίν’νεν
Σιφτι͜άν γαβουρμάν επαίρ’νεν
και ωβά να ευρήκ’ ετέρ’νεν

Έτρωεν μαντζούραν στύπον
κι αρτούκ ερρούζ’νεν σον ύπνον
Η γαρή απέσ’ σ’ ορμάν’
με τα ξύλα έχ̌’ τι͜αβγάν’

Σίτ’ εκλάδευεν τα ξύλα
κι εσύρ’νεν πλάν’ μέρ’ τα φύλλα
λύκος μακρά εγουρνέθεν
και ατέ εκαρδοκόπεν

Την κρωπήν σο χ̌έρ’ εκράτ’νεν
και ολόερα ετέρ’νεν
Εφορτώθεν τα ξυλόπα τ’ς
κι έτρεξεν να πάει σ’ οσπίτ’ν ατ’ς

Και σίτ’ επέγ’νεν σην στράταν
έναν-έναν ρούζ’ν και χάν’νταν
τα ξύλα ας σο σ̌ι͜αλάκ’ν ατ’ς
ξάι ’κι φαίν’ντανε σ’ ομμάτι͜α τ’ς

Χωρίς να βγαίν’ η λαλία τ’ς
και με το σ̌κοινίν σ’ ωμία τ’ς
εύκαιρος και τινιαγμέντσα
έρθεν η ευλοημέντσα