Έναν πουλίν, καλόν πουλίν,
εβγαίν’ από την Πόλην
Ουδέ σ’ αμπέλια ’κόνεψεν,
ουδέ σα περιβόλια
Επήγεν και -ν- εκόνεψεν
και σου Ηλί’ τον κάστρον
Έσειξεν τ’ έναν το φτερόν
σο αίμαν βουτεμένον
Έσειξεν τ’ άλλο το φτερόν
χαρτίν έχει γραμμένον
Ατό κανείς ’κ’ ενέγνωσεν,
ούδ’ ο μητροπολίτες
Έναν παιδίν καλόν παιδίν
έρχεται κι αναγνώθει
Σίτι͜α αναγνώθ’ και σίτι͜α κλαίει,
σίτι͜α κρούει την καρδίαν
Αηλί εμάς και βάι εμάς,
’πάρθεν η Ρωμανία
Μοιρολογούν τα εγκλησι͜άς,
κλαίγ’νε τα μαναστήρι͜α
κι Αγιάννες ο Χρυσόστομον
κλαίει δερνοκοπάται
-Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου,
και δερνοκοπισκάσαι
-Η Ρωμανία ’πέρασεν,
η Ρωμανία ’πάρθεν
-Η Ρωμανία κι αν ’πέρασεν
ανθεί και φέρει κι άλλο!
Ιστορία και Λαογραφία της Σαντάς
