Ο Γιάννες κι ο Ρδάκον

Ο Γιάννες, ο Μονόγιαννες
κι ο μαναχόν ο Γιάννες
Ο Γιάννες επεπίρνιξεν
και σο πεγάδ’ επήεν
Εχτύπησεν τη μαστραπάν,
εγνέφισεν ο ρδάκον,
εξέβεν ρδάκος άγγελος
και θέλ’ να τρώει το Γιάννεν
-Καλώς, καλώς το πρόγεμα μ’,
καλώς το δελινάρι μ’!
Καλώς ντο τρώγω κι αγρυπνώ
και κείμαι και κοιμούμαι
-Άφ’ς-ι με, ρδάκον, άφ’ς-ι με,
άφ’ς με κάν’ πέντ’ ημέρας,
ας πάγω ’λέπω τον κύρη μ’,
έρχουμαι, ρδάκε, φά’ με
Πήγεν ο Γιάννες κι έργεψεν,
ο ρδάκον εθερέθεν
κι όντας τερεί το πέραν κιάν’
ο Γιάννες κατηβαίνει
-Καλώς, καλώς το πρόγεμα μ’,
καλώς το δελινάρι μ’!
Καλώς ντο τρώγω κι αγρυπνώ
και κείμαι και κοιμούμαι
-Παρακαλώ σε, ρδάκε μου,
άφ’ς με κάν’ πέντ’ ημέρας,
ας πάγω ξάι ’κι θ’ αργεύω,
ρυτά έρχουμαι φά’ με
Πήγεν ο Γιάννες κι έργεψεν
τ’ οφίδιν εθερέθεν
κι όντας τερεί το πέραν κιάν’
ο Γιάννες κατηβαίνει
-Άφ’ς-ι με, ρδάκε, άφ’ς-ι με,
θερίον, πέντ’ ημέρας
Παρακαλώ σε, ρδάκε μου,
Θεού παρακαλίας
Θέλω ν’ ελέπω τα χάταλα μ’,
δα̤τάχκουμαι την χ̌έραν,
ας πάγω ξάι ’κι θ’ αργεύω,
ρυτά έρχουμαι φά’ με
Πήγεν ο Γιάννες κι έργεψεν,
ο ρδάκον εθερέθεν
κι όντας τερεί το πέραν κιάν’
ο Γιάννες κατηβαίνει
Είχ̌εν τα χ̌έρι͜α τ’ πίσταυρα,
την γούλαν κρεμασμένον,
κι άλλ’ απ’ οπίσ’ ο κύρης ατ’
φτουλίζ’ τα γένι͜α τ’ κι έρ’ται,
κι άλλ’ απ’ οπίσ’ η μάνα του
καταματούται κι έρ’ται,
’ς όλτς απ’ οπίσ’ η κάλη του,
χρυσή καβαλαρέα
χρυσόν μήλον χ̌έρ’ ατης
παίζει και κατηβαίνει,
κατακαρδών’ τον Γιάννεν ατ’ς
και φοβερίζ’ τον ρδάκον
-Στον Θό σ’, στον Θό σ’, νε κόρασ̌ον,
τα γονικά σ’ απόθεν;
Ο κύρη μ’ ας σον ουρανόν,
η μάνα μ’ ας σα νέφι͜α,
τ’ αδέλφι͜α μ’ ’στράφτ’νε και βροντούν
κι εγώ γριλεύω ρδάκους
-Καθώς που λες και κόρασ̌ον,
άμε απόθεν έρθες,
ας έν’ ο Γιάννες αδελφό μ’,
η κάλη ατ’ η νύφε μ’,
τη Γιάννε τα μικρότερα
ας είν’ γυναικαδέλφι͜α μ’