Ας σον πρόσωπο μ’ εχάθεν

Ας σον πρόσωπο μ’ εχάθεν
όλεν το χαμόγελο μ’
Τ’ άψιμον ντο καίει το ψ̌όπο μ’
’κι σβήνει͜ ατο ούτε νερόν

Ερρώστεσεν η καρδία μ’
και η ψ̌η μ’ έντον γεράν
Χάρε, έλα έπαρ’ το ψ̌όπο μ’,
ντο ζω σ’ εμέν νεφιλιάν

Θεέ μ’, για άλλαξον την τύχη μ’,
για έπαρ’ με ας γλυτώνω
Χρόνα̤ εγώ την ψ̌η μ’ κλαινίζω
και μετ’ ατό πολεμώ

Χάρε, όντες θα παίρτς το ψ̌όπο μ’
ζύασον α’, ίσα-ίσα
Τερτλίν και πονεμένον έν’,
τέρ’ και μη βασανί͜εις α’