Τη ξενιτείας το ραχίν

Προβολή Τραγουδιού

Άμον εμέν είν’ εφτωχά
τα λόγια ντο θα λέω
Σα ξένα ντο υπόφερα,
νουνίζ’ ατα και κλαίω

Σην ξενιτει͜άν αχπάσκουμαι,
γιά πάω γιά ’κι πάω
Για τ’ εσέναν, τρυγόνα μου,
τα παλαλά ντ’ ευτάω

Σην ξενιτει͜άν αχπάσκουμαι,
αρνί μ’, απέσ’ ση νύχταν
Τα δάκρυ͜α ’θε εκυλίουσαν,
εγώ επέρα ’νίφτα

Εσέν όντες ’κ’ ελέπω σε
πάω να παλαλούμαι
Τη καρδι͜άς ι-μ’ το ντώσιμον,
πουλόπο μ’, αφουκρούμαι

Τη ξενιτείας το ραχ̌ίν
απάν’ ι-μ’ εχαλάεν
Έρθεν, εδέβεν τ’ αρνόπο μ’,
είδε με κι εχπαράεν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απάν’	πάνω
απέσ’	μέσα
αρνόπο	αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
ατα	αυτά
αφουκρούμαι	αφουγκράζομαι
αχπάσκουμαι	αναχωρώ, φεύγω, κινώ για
γιά	είτε, ή	ya/yā
εδέβεν	πήγε, διάβηκε, διέσχισε, ξεπέρασε	διαβαίνω
είν’	(για πληθ.) είναι
εκυλίουσαν	κυλούσαν
ελέπω	βλέπω
επέρα	πήρα
έρθεν	ήρθε
ευτάω	κάνω, φτιάχνω	εὐθειάζω
εφτωχά	φτωχά, φτωχικά
εχαλάεν	χάλασε
εχπαράεν	(αμτβ) τρόμαξε, ξαφνιάστηκε
’θε	του/της
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
’νίφτα	(ενίφτα) νίφτηκα, πλύθηκα
νουνίζ’	σκέφτεται
ντώσιμον	χτύπημα
όντες	όταν
παλαλά	τρελά, τρέλες
παλαλούμαι	τρελαίνομαι
πουλόπο	πουλάκι
ραχ̌ίν	βουνό, ράχη
τρυγόνα	το πουλί τρυγόνι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας